Истината се разхождала по улиците гола. Това не се харесвало на хората и никой не я пускал в дома си. Неизвестно кой е губил повече от това – хората или самата Истина.
Но ако хората изобщо не ги вълнувало това, то на Истината това положение изобщо не й харесвало.
Веднъж, когато тъжната Истина се скитала неугледна по улиците, тя срещнала Притчата, облечена в красиви одежди. Притчата попитала Истината:
– Защо се разхождаш по улиците гола и толкова тъжна?
Истината въздъхнала тежко и казала:
– Знаеш ли, вече съм стара и нещастна, затова хората бягат от мен. От това страдат и те, и аз. Но те не го разбират.
– Не може да бъде – казала Притчата, – хората да те прогонват само защото си стара. Аз също не съм изобщо млада, но колкото по-стара ставам, толкова повече интересувам хората. Дълго мислех върху това и мога да ти кажа точно в какво се състоят нещата: просто хората не обичат простите, неприкрити истини. Те предпочитат истините поне малко прикритие. На тях им трябва загадка и тайна… Дай да ти дам някои от най-красивите си рокли и веднага ще видиш как ще те заобичат хората.
Истината послушала Притчата и сложила нейните най-красиви дрехи. И станало чудо – никой повече не я прогонвал от своя праг, напротив – приемали я с радост и усмивка.
От тогава Истината и Притчата не се разделят и минута.